1 กรกฎาคม 2564 สาเหตุของการสูญพันธุ์ครั้งใหญ่ยุคเพอร์เมียน

ที่มา: https://www.thairath.co.th/news/foreign/2128826

เหตุการณ์การสูญพันธุ์ครั้งใหญ่ที่สุดในรอบ 540 ล้านปีก่อนได้กำจัดสิ่งมีชีวิตในทะเลมากกว่าร้อยละ 90 โดยร้อยละ 75 เป็นสายพันธุ์บนบก นักวิทยาศาสตร์เคยตั้งสมมติฐานไว้ว่า การสูญพันธุ์ครั้งใหญ่ช่วงจบยุคเพอร์เมียน (end–Permian mass extinction) เมื่อ 251 ล้านปีก่อน เกิดจากการปะทุของภูเขาไฟขนาดใหญ่ในดินแดนที่เป็นไซบีเรียปัจจุบัน แต่ก็ไม่อาจอธิบายกลไกที่ทำให้เกิดการปะทุ และการสูญพันธุ์ของสัตว์ชนิดต่าง ๆ ทั้งในน้ำและบนบกได้ เมื่อเร็ว ๆ นี้ ทีมวิจัยนานาชาตินำโดยผู้เชี่ยวชาญจากวิทยาลัยโลกและความยั่งยืน มหาวิทยาลัยนอร์ทเทิร์นอริโซนา ในประเทศสหรัฐอเมริกา เผยผลการวิเคราะห์ไอโซโทปของนิกเกิลในหินตะกอนจากปลายยุคเพอร์เมียน ที่พบในพื้นที่อาร์กติกของประเทศแคนาดา ซึ่งพบว่า เชื่อมโยงกับอนุภาคละอองลอยที่ดักจับได้ในไซบีเรีย หินตะกอนดังกล่าวมีอัตราส่วนไอโซโทปของนิกเกิลที่เบาที่สุดเท่าที่เคยวัดได้ในหินตะกอน คำอธิบายที่เป็นไปได้เพียงอย่างเดียวก็คือ นิกเกิลนี้มีที่มาจากภูมิประเทศที่เป็นภูเขาไฟ เป็นไปได้ว่าอนุภาคละอองลอยถูกพัดพาไปทับถมในมหาสมุทร ทำให้เคมีของน้ำทะเลเปลี่ยนไปอย่างมาก และทำลายระบบนิเวศทางทะเลอย่างรุนแรง ผลวิจัยแสดงหลักฐานที่ชัดเจนว่า อนุภาคที่อุดมด้วยนิกเกิล ถูกทำให้เป็นละอองและกระจายตัวในวงกว้างทั้งในบรรยากาศและในมหาสมุทร แม้นิกเกิลจะเป็นโลหะที่จำเป็นต่อสิ่งมีชีวิตหลายชนิด ทว่าปริมาณที่มากเกินจะทำให้ผลผลิตของเมทาโนเจน (methanogen) คือ กลุ่มสร้างก๊าซมีเทนอยู่ในสภาพไร้ออกซิเจนเพิ่มขึ้นอย่างผิดปกติ ซึ่งมีเทนที่เพิ่มขึ้นนั้นเป็นอันตรายต่อสิ่งมีชีวิตที่อาศัยออกซิเจนทั้งหมด และงานวิจัยยังชี้ว่า ความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อมน่าจะเริ่มต้นก่อนเหตุการณ์การสูญพันธุ์เมื่อ 300,000 ปีก่อนหน้านั้น