เปิด “มุมเล็ก ๆ ถนนทรงวาด“
คนที่ใช้ชีวิตท่องเที่ยวเรียบง่ายไปเรื่อย ๆ อย่างฉัน แต่กลับไม่เคยรู้จักหรือเคยได้ยินชื่อ ถนนทรงวาด มาก่อน ฉันได้มารู้จักชื่อจากการไถสื่อโซเชียลแล้วเห็นพวกดารา นักแสดงดังไปรีวิว เช็คอินที่นี่กัน แต่ฉันก็ยังติดอยู่ในใจว่า ทำไมที่นี่จึงเป็นที่รู้จัก วันนี้ฉันจึงมีโอกาสไปเปิดประสบการณ์หาที่ท่องเที่ยวใหม่เพิ่มอีกที่หนึ่ง
ถนนทรงวาด เป็นถนนสายหนึ่งที่ถือว่าอยู่ติดกับท่าเรือราชวงศ์ เป็นถนนที่มีความยาวประมาณกิโลกว่า ๆ ปัจจุบันอาคารต่าง ๆ ย่านนี้เป็นอาคารเก่าแก่ จะเห็นตึกโบราณ ประดับลวดลายแบบตะวันตกหลงเหลืออยู่ให้เราได้เห็น ซึ่งควรค่าแก่การอนุรักษ์เอาไว้ ตามซอกซอยถนนจะมีร้านค้า ส่วนมากที่เห็นร้านค้าจะขายพวกพืชผลทางการเกษตร เครื่องอุปโภค บริโภคต่าง ๆ สินค้าจากที่นี่ จะถูกกระจายส่งต่อไปในตลาด บางจุดบนถนนทรงวาดจะเป็นโกดังสินค้า ตึกแถวสองข้างทางมักจะเป็นอาคารพาณิชย์ ว่ากันว่าถนนทรงวาดมีต้นกำเนิดมาจากสมัยรัชกาลที่ 5 ทรงเป็นผู้วาดแนวถนนเส้นนี้ลงบนแผนที่ เพื่อลดความแออัดของพื้นที่ในย่านสำเพ็ง หลังจากที่เคยเกิดไฟไหมครั้งใหญ่ แม้ถนนทรงวาดจะมีความยาวไม่มาก แต่ฉันก็ใช้เวลาเดินเล่นอยู่ที่นี่ได้เป็นชั่วโมง แวะคาเฟ่เพื่อพักขา ดับความร้อน และเติมความหวาน เมื่อฉันเดินผ่านร้านที่ขายพวกพืชผลทางการเกษตร จะสัมผัสได้ถึงกลิ่นของเครื่องเทศสมุนไพรต่าง ๆ ที่เตะจมูกได้แรงมาก ๆ ตลอดทางที่เดินไปจะเห็นคนเข็นสินค้า มีรถกระบะตู้ทึบ รถมอเตอร์ไซค์เวสป้า ที่มารอคอยรับ-ส่งสินค้าขวักไขว่อยู่ตลอด ถนนเส้นนี้มีนักท่องเที่ยวไม่พลุกพล่านมากนัก ฉันรู้สึกเดินเล่นได้อย่างสบายใจ มีร้านขายภาชนะเคลือบตรากระต่าย ที่ฉันเคยคุ้นเคยในสมัยเป็นเด็ก จะเห็นพวกปิ่นโต ถาดสีสันที่ใช้ในบ้านและตามวัด เดินเล่นต่อไป จะเห็นร้านค้าร้านอาหาร คาเฟ่ โรงแรม ผุดขึ้นแทรกตัวอยู่ในย่านถนนทรงวาด ทำให้ถนนเส้นนี้มีความคึกคักมากขึ้น
ที่นี่มี ศาลเจ้าเล่าปูนเถ้ากง สร้างขึ้นใหม่ในปี พ.ศ. 2460 ซึ่งถือเป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวจีน และชาวไทยเชื้ออสายจีนในย่านนี้ ใครที่ผ่านมาก็จะมาสักการะ “ปูนเถ้ากง ” เพราะถือเป็นมงคล เป็นเทพเจ้าประจำท้องถิ่นที่ดูแลสารทุกข์สุกดิบของคนในย่านนี้ ด้านหลังศาลเจ้าจะมีโรงเรียนเผยอิง เป็นโรงเรียนในตึกฝรั่ง เปิดทำการมาต้ังแต่สมัยรัชกาลที่ 6 จนถึงปัจจุบัน
บางจุดตามเส้นทางถนน จะมีสตรีทอาร์ตตามผนังตึกให้ได้ชม ถ่ายรูปเช็คอิน เช่น รูปซาลาเปา เป็นซาลาเปา 2 ชาม ชามหนึ่งเป็นซาลาเปาอบในชามราชวงศ์หมิง สื่อให้เห็นถึงชาวจีน อีกชามเป็นซาลาเปากับขนมมะเฟืองในชามขาวของชาวมุสลิม สื่อถึงการอยู่ร่วมกันของคนหลายเชื้ออชาติ ฉันก็ถ่ายรูปเก็บภาพไปอยู่หลายภาพ ฉันที่ชอบหาที่เที่ยวเล่นไปเรื่อย ๆ แม้จะใช้เวลาเดินเที่ยวอยู่ที่นี่ไม่นาน ก็ถือว่าที่นี่ก็ให้ความสุขในแบบง่าย ๆ การได้มาเห็นวิถีชีวิต การอยู่ร่วมกันของชุมชนย่านตึกโบราณเก่าแก่ในย่านนี้ รวมถึงการค้า ขายที่ยังคงเป็นเอกลกัษณ์ เป็นลมหายใจของคนในย่านนี้ ไม่แพ้กันกับชุมชนในย่านสำเพ็ง เยาวราช
บทความโดย นางสาวจริยา อมรปิยะกฤษฐ์ เจ้าหน้าที่วิเคราะห์นโยบายและแผน กองประเมินผลกระทบสิ่งแวดล้อม (กปผ.) บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของโครงการ KM for Journey to be the writers